Een blaar krijgen van het hardlopen op blote voeten was het beste wat me ooit kon overkomen.
Laat me teruggaan en je het hele verhaal vertellen, zodat je begrijpt waarom.
Tijdens mijn tweede barefoot run ooit was ik zo gefascineerd door de sensaties en zo gefascineerd door het experimenteren met de effecten van verschillende looppatronen, dat ik niet eens merkte dat ik 5 km had gelopen. Nu klinkt dat misschien niet als veel voor jullie ultralopers, maar ik ben een sprinter. Ik had nog nooit meer dan een mijl gelopen!
Ongeveer 20 minuten na de loop merkte ik echter dat ik een grote blaar had op de bal van mijn linkervoet, onder mijn 2e teen.
Het was me niet ontgaan dat ik maar aan één voet een blaar had. En het was bijzonder interessant dat het mijn linkervoet was, want de meeste blessures die ik had opgelopen (de blessures die me inspireerden om barefoot te gaan lopen, in de hoop dat het me zou genezen) zaten in mijn linkerbeen.
Ik deed duidelijk iets met mijn linkerbeen dat de blaar veroorzaakte, iets wat ik niet deed met mijn rechterbeen, want die voelde goed!
Een week later ging ik weer op blote voeten lopen, ruim voordat de blaar volledig genezen was. Ik wilde wat meer experimenteren en kijken of ik kon rennen op een manier die geen pijn deed. En, dacht ik, als ik geen manier kan vinden om binnen tien minuten pijnvrij te lopen, kan ik gewoon stoppen en het opnieuw proberen als de blaar weg is.
Terwijl ik rende, bleef ik denken: "Hoe kan ik ervoor zorgen dat mijn linkerbeen hetzelfde doet als mijn rechter" Ik kwam er niet uit. De eerste negen minuten van die run had ik pijn. Ik kon geen manier vinden om mijn been te bewegen of de grond te raken, die geen pijn deed.
Ik richtte mijn aandacht op mijn goede, rechterbeen en vroeg me af: "Hoe kan ik DIT, wat dat ook is, ook doen met mijn linkerbeen?"
Ongeveer een minuut later veranderde er iets.
Op dat moment wist ik niet wat het was, ik wist alleen dat ik opeens kon rennen zonder dat mijn linkervoet pijn deed.
En tegelijkertijd begon ik gemakkelijker, sneller, lichter en met minder inspanning te lopen dan ooit tevoren. Ik beëindigde de loop (slechts ongeveer 3 km deze keer, maar toch...) en voelde me goed.
Dat was de laatste keer dat ik een blessure overhield aan het hardlopen.
Wat was er veranderd? Ik weet nu dat ik drie dingen deed:
Te grote stappen (mijn voet te ver vooruit strekken in plaats van hem onder - of dichter bij - mijn massamiddelpunt te plaatsen)
Mijn voet naar me toe trekken (wat de hamstring belast)
Afduwen met mijn voet met een lichte "terugtrekkende" beweging (in plaats van mijn voet te plaatsen en hem dan van de grond te tillen).
Ik raad niet aan om blaren te krijgen, maar een van de beste dingen van het lopen op blote voeten, is dat je leert luisteren naar de feedback - sensaties - die je krijgt en die dan gebruikt om jezelf te coachen om een betere loper te worden. Het is een continu proces van voortdurende verbetering.
Die blaar was het beste wat me ooit als loper is overkomen.
De inhoud van dit bericht is niet bedoeld als vervanging van professioneel medisch advies, diagnose of behandeling. Vraag altijd het advies van een arts of andere gekwalificeerde zorgverlener met vragen of zorgen over je gezondheid of een medische aandoening.
